پست تونو که خوندم نا خودآگاه ياد يه اس ام اسي افتادم که اخيرن واسه م فرستاده ن،بي مناسبت م نيس البت:

کجاست منتظر تو؟ چه انتظار عجيبي!

تو بين منتظران هم عزيز من چه غريبي

عجيب تر که چه آسان نبودن ت شده عادت

چه کودکانه سپرديم دل به بازي قسمت

چه بي خيال نشستيم،چه کوششي؟چه وفايي؟

فقط نشستمو گفتم: خدا کند که بيايي!

.

.

.

اين روزا اين بيت کلافه م کرده...