دریا اگر باشد دلت .......

عشقه که کار دست آدم میده.

وقتی دلت هوایی شده یعنی دیگه مال اینجا نیستی.

.

.

.

می خوای پر بکشی. دور ضریح آسمونی اش طواف کنی. هفت دور.... نه! هفتاد دور ........ نه! هفتصد دور..... هفت هزار دور...........نه  هفتاد هزار دور....! نه....

همه چی تاب بخوره دور سرت!

.

.

.

زائرا گریه میکنند. مجالی واسه اشکاشون نمونده. دریای محبت و عشقه. فقط کافیه شنا بلد باشی.

 

غریبی نکن.امام ات غربت کشیده پس آشنای همه اس.

بیا جلو .... بیا! یه جرعه کافیه! فقط یه جرعه......می از دست معشوق مستی عجیبی می ده..... حالا که مستشی فریاد بکش.اشک بریز.

 

هر چی میخواستی بخواه. باور کن که دست خالی برنمی گردی!

 

هم شهری ات، دوستت، هم سایه ات، مادرت .... همه و همه .بعد خودت. خود تنهات . خودغریبت. خود بی کس ات. خودمحتاجت.

حالاست که باید فریاد بزنی :

یا امام رضا

یا ضامن آهو

یا غریب الغربا

یا معین الضعفا

............

 

داشت برنامه ای از حرم امام رضا رو نشون میداد. برنامه در مورد اون خدامی بود که میرفتند در جای جای شهر مشهد و آدمای ناتوان و از کار افتاده رو برای زیارتت می آوردند حرم حضرت. چه حس و حالی داشتند. همه ی اون پیرزن پیرمردا اشک تو چشماشون بود. بنازم محبت رو .محبت ولایت و ولی که خدا تو دلشون گذاشته. اگه از هر کدومشون می پرسیدی حتما آرزوشون این بوده که بازم بتونند بیاند زیارت.

 

بی اختیار اشک میریزم: یا امام رضا. نمیدونی چقدر دلم هوای صحن های نورانی تونو کرده. قسمت من و همه ی عاشقاتون بکنین.یا امام رضا......

 

 

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا المرتضی (ع)

 

 

به ما نگفتند

راستش را به ما نگفتند یا لااقل همه راست را به ما نگفتند.

گفتند: تو که بیایى خون به پا مى‏ کنى، جوى خون به راه مى‏ اندازى و از کشته پشته مى‏ سازى و ما را از ظهور تو ترساندند.

درست مثل اینکه حادثه‏اى به شیرینى تولد را کتمان کنند و تنها از درد زادن بگویند.

ما از همان کودکى، تو را دوست داشتیم . با همه فطرتمان به تو عشق مى‏ورزیدیم و با همه وجودمان بى‏ تاب آمدنت‏ بودیم.

عشق تو با سرشت ما عجین شده بود و آمدنت ، طبیعى‏ترین و شیرین‏ ترین نیازمان بود.

اما ... اما کسى به ما نگفت که چه گلستانى مى‏ شود جهان ، وقتى که تو بیایى.

همه، پیش از آنکه نگاه ‏مهرگستر و دستهاى‏عاطفه تو را توصیف کنند، شمشیر تو را نشانمان دادند.

آرى ، براى اینکه گلها و نهالها رشد کنند، باید علفهاى هرز را وجین کرد و این جز با داسى برنده و سهمگین ، ممکن نیست.

آرى ، براى اینکه مظلومان تاریخ ، نفسى به راحتى بکشند، باید پشت و پوزه ظالمان و ستمگران را به خاک مالید و نسلشان را از روى زمین برچید.

آرى ، براى اینکه عدالت‏ بر کرسى بنشیند، باید سریر ستم‏ آلوده سلطنت را واژگون کرد و به دست نابودى سپرد.

و اینها همه ، همان معجزه‏اى است که تنها از دست تو برمى‏آید و تنها با دست تو محقق مى‏شود.

اما مگر نه اینکه اینها همه مقدمه است‏ براى رسیدن به بهشتى که تو بانى آنى .

آن بهشت را کسى براى ما ترسیم نکرد.

کسى به ما نگفت که آن ساحل امید که در پس این دریاى خون نشسته است، چگونه ساحلى است؟!

کسى به ما نگفت که وقتى تو بیایى:

پرندگان در آشیانه‏هاى خود جشن مى‏ گیرند و ماهیان دریاها شادمان مى‏شوند و چشمه‏ ساران مى‏ جوشند و زمین چندین برابر محصول خویش را عرضه مى‏کند. ⁽¹⁾

به ما نگفتند که وقتى تو بیایى:

دلهاى بندگان را آکنده از عبادت و اطاعت مى ‏کنى و عدالت ‏بر همه جا دامن مى‏ گسترد و خدا به واسطه تو دروغ را ریشه‏ کن مى‏کند و خوى ستمگرى و درندگى را محو مى‏سازد و طوق ذلت‏ بردگى را از گردن خلایق برمى‏ دارد. ⁽²⁾

به ما نگفتند که وقتى تو بیایى:

ساکنان زمین و آسمان به تو عشق مى‏ ورزند، آسمان بارانش را فرو مى‏ فرستد، زمین ، گیاهان خود را مى‏رویاند... و زندگان آرزو مى‏کنند که کاش مردگانشان زنده بودند و عدل و آرامش حقیقى را مى‏دیدند و مى‏دیدند که خداوند چگونه برکاتش را بر اهل زمین فرو مى‏فرستد. ⁽³⁾

به ما نگفتند که وقتى تو بیایى:

همه امت‏به آغوش تو پناه مى‏آورند همانند زنبوران عسل به ملکه خویش.

و تو عدالت را آنچنان‏که باید و شاید در پهنه جهان مى‏ گسترىادامه مطلب...