خدای من که دستهای خواهشم به سوی توست
خدای من که چشمهای گریه ام به روی توست
ازین مسافر غریب
دراین دیار حرص و کینه و فریب،
گذر نما که
التماسهای خاشعانه اش
اشکهای صادقانه اش
رازهای محرمانه اش
و دردهای این دل اسیر بی بهانه اش
همه برای توست و باتو است
و او بدین امید زنده است.
کجا روم که ببینم تورا؟ ......نمیدانم.
میترسم ساعت عمرم از کار بیفتد.آخر ثانیه هایش کوتاهترشده است.
وقت ندارم!!! باید بدوم .
از هرچه هست و نیست میگذرم تا بتوانم به مرز بندگی ات برسم.
افق پروانگی ام نزدیک خواهد بود .
شب نومیدی هایم غروب خواهد کرد و
دریای عشقم به شیرینی لبخند شقایق خواهد شد.
صحرای خشم و کینه ی وجودم را دشت سرسبز محبت خواهم کرد.
خارزار غرورم کم کم گلستان شعور و تواضع می گردد.
به تو امید دارم! فقط به تو!
عرق سرد گناه را از پیشانی ام میزدایم.
تو کمکم میکنی.خودت به من قول داده ای! مگر نه اینچنین است؟
باور کن که شعله خواهم شد،خاکستر خواهم شد ودود خواهم شد،
اگر رهایم کنی!
اما خاک خواهم شد.گیاه خواهم شد وگل خواهم داد،
اگر همراهم باشی!
آستان سبزت اگرچه جایی برای قدمهای خسته ی این مسافر غریب گنهکار درد هجران کشیده ندارد ،
اما کبوتر میشوم و بر آسمانش پرواز میکنم.
اگر رخصت دهی!
حیف که باید بدوم تا برسم چون اینجا کویر است وگرنه میماندم و تا ابد می اندیشیدم.
به همه چیز فکر می کردم.به خلقتم. به این دنیایم. به آن دنیایم.
میکوبم، تا برویم بگشایی در قرب ات را!
میخوانمت، تا بمن بدهی هر آنچه خوبانت را بدان انعام کرده ای!
راستی! کجا روم که ببینم تورا؟ .......نمیدانم.
در این دنیا..............
تنم در کوچه پس کوچه در این دنیای بی حاصل چه غمگینانه میمیرد.
ندایم را جوابی نیست
سکوتم را نگاهی نیست
غمم را سایبانی و خیالم را امیدی نیست.
در این دنیا
پنجره وا میشود رو به غروب
رو به روی بی کسی
روبه روی مرگ در دلواپسی!
در این دنیا
دلم تنگ است
تمام روزهای بی قراری ها چه تکراریست
دل این آسمان شب طنین انداز بیماریست
صدای خش خش برگ سیاهی ها میان هوهوی آوای تبداریست.
عجیب و غریب می گیرد در این دنیا دلم..............
ن.ج
استخوان سینه ی بچه ی همسایه را
برای سگت کنار بگذار!
مبادا گرسنه بماند!!!
•
